Bir yerlerde tıkanıp kaldığında hayat,
soluk almak güçleştiğinde,
Yüreğin susup, mantığın sürüklemeye
başladığında ayaklarını,
Dağlara dönmeli yüzünü insan.
Yeni patikalar, yeni yollar seçmeli, yüreğini ferahlatacak;
Hep isteyip de, bir gün yaparım diye ertelediği
ne varsa,
Gerçekleştirmeyi denemeli!
Her geçen gece, ölüme bir gün daha yaklaştığını; zamanın
bir nehir,Kendisinin bir sal olup da,
O dursa da yolculuğun devam
ettiğini anlamalı.
Baş döndürücü bir hızla geçiyorsa birbirinin aynı günler,
Her akşam aynı can sıkıntısıyla eve giriliyorsa,
Değiştirmeye çalışmalı bir şeyleri;
Küçük
şeylerle başlamalı belki; örneğin, bir kaç durak önce
İnip servisten, otobüsten; yürümeli eve
kadar,
Gördüğünü hissedebilmeli!
Sağlığını kaybedip, ölümle yüz yüze gelmeden önce,
Değerli olabilmeli hayat!
İlla büyük
acılar çekmemeli, küçük mutlulukları fark etmek
için!
Başkasının
yerine koyabilmeli kendini;
Ağlayan birine "gül", inleyen
birine "sus" dememeli!
Ağlayana omuz, inleyene çare olabilmeli!
Dikeni yüzünden hesap sormak yerine
gülden,
Derin
bir soluk alıp, hapsetmeli kokusunu içine...
Güneşin doğuşunu seyretmeli arada bir, seher yeli okşamalı
saçlarını...
Karda,
yağmurda; sevincine, coşkusuna; fırtınada boranda;
Öfkesine, isyanına ortak olabilmeli doğanın!
Bir çocuğun ilk adımlarında umudu;
bir gencin düşlerinde
geleceği;
Bir yaşlının hatıralarında geçmişi görebilmeli!
Çalışmadan başarmayı, sevmeden sevilmeyi,
mutlu etmeden
Mutlu olmayı beklememeli!
Ama küçük, ama büyük; her hayal kırıklığı, her acı;
Bir fırsat yaşamdan yeni bir şeyler
öğrenebilmek için;
kaçırmamalı!
Çünkü; hiç düşmemişsen, el vermezsin
kimseye kalkması için,
Çaresiz kalmamışsan, dermanı olamazsın
dertlerin;
Ağlamayı bilmiyorsan,Neşesizdir
kahkahaların;
Merhaba
dememişsen, anlamsızdır elvedaların...
Ne, herkesi düşünmekten kendini, ne; kendini düşünmekten
Herkesi unutmamalı insan!
Bilmeli; çok kısa olduğunu hayatın; hep
vermek ya da hep
almak için...
Sadece, anlatacak bir şeyleri olduğunda
değil,
Söyleyecek
bir şey bulamadığında da dinleyebilmeli!
Aklı ve kalbiyle katılabilmeli sohbetlere...
Hafızası olmalı insanın;aynı hataları,
aynı bahanelerle tekrarlamamak için!
Soruları olmalı, yanıtları bulmak için bir
ömür harcayacak!
Dostları
olmalı, ruhunun ve zihninin sınırlarını zorlayacak!
Herkese yetecek kadar büyük olmalı sevgisi;
Ama, kapasitesi sınırlı olmalı
yüreğinin ki,
hakkını verebilsin sevdiklerinin;
Zaman bulabilsin;
Bir teşekkür, bir elveda için...
Yaşam dedikleri bir sınavsa eğer;
Asla vazgeçmemeli sevmek ve öğrenmekten;
Ama, herkesi sevemeyeceğini de her şeyi bilemeyeceğini de
fark edebilmeli insan!
Tıpkı, her şeye sahip olamayacağı gibi...
Zamanın
ninnisiyle, uykuda geçirmemeli hayatı...!